Project Description
Van schrijven krijg ik het altijd koud. Wat gek, zul je denken, want we horen niks anders dan dat je het zo graag doet. Dat het je lust en je leven is. Het komt door het stilzitten achter een beeldscherm. Met koude spieren de deur uit, geen goed idee. Dus eerst een work out via YouTube. Low impact, geen idee wat dat betekent, maar for beginners, dat begrijp ik meteen. De gymleraar, een gespierde slankerik, doet de oefeningen voor, geflankeerd door twee beginners die aardig wat pondjes overgewicht meetorsen. We doen de work out dus met z’n vieren. Gezellig! En terwijl ik mijn linkerbeen honderd keer optil naar mijn rechterelleboog, roept hij ‘Als je geen zin hebt, bedenk dan dit: ik ben blij dat ik kán bewegen. Dat ik niet in een rolstoel zit.’ En ik denk aan Lodewijkje, die niet meer op haar poten kan staan en zich trappelend met haar poten en steunend op een vleugel door het kwartelhok beweegt. De hele zomer had zij zich weten te redden, ze kon nog bij de waterbak en het voer komen, maar afgelopen zaterdag vond ik haar klem zittend tussen een betonnen steen en het kippenkaas. Al spartelend probeerde zij zichzelf te bevrijden. Hoe lang ze daar al lag weet ik niet, maar er zat een wond op haar rug en haar poten bloedden. Ik maakte de wonden schoon en zette haar in een doos in de kamer. Daar zit ze nu. Als ik te dichtbij kom, probeert ze weg te komen. Ze duwt zich af tegen de bodem van de doos en eindigt in een hoek. Soms lukt zelfs dat niet en draait ze rondjes om haar as. Het verbaast me dat ze bang voor me is, terwijl ik haar help! Een paar keer per dag zet ik de etensbak en de drinkbak bij haar kopje. Ze kent me al vanaf ze uit het ei kroop. Ik heb overwogen een einde aan haar leven te maken. Maar haar ogen staan nog helder en ze eet en poept nog volop. Soms ligt ze er zelfs bij als een prinses, op haar zij, op het bobbeltjesplastic tegen decubitus. Het wordt zwaar, de spieren in mijn linker bovenbeen verzuren. ‘Be strong,’ roept de gymleraar, ‘je lichaam wil het opgeven, maar je geest, je geest is sterker!’ Sinds bekend is dat de bibliotheken en het Koorenhuis dicht moeten, zit ik in een dip. Ik zou zaterdag lesgeven in de bibliotheek in Voorburg, en mijn andere cursus, creatief schrijven, is ook weer stopgezet. Soms verlies ik even de moed, maar gelukkig heb ik mijn digitale gymleraar. ‘Be strong,’ roept hij weer, ‘ga door, train je wilskracht.’ Maandagavond fietste ik om half elf naar huis van yoga. Onder de poort naar het Hyacintplein draafde een vos mijn kant op. Hij leek precies te weten waar hij naartoe ging. ‘De Jumbo is al dicht’, riep ik hem na, daar wilde hij natuurlijk een kipfileetje of een speklapje scoren. Net als wij, mensen, we slachten zelf onze kippen en kwartels niet, we halen ze liever onherkenbaar in een fris groen plastic bakje met een sticker waar een vrolijk lachend dier op staat. Misschien moet ik mijn kwartel aan de vos offeren. Dan was Lodewijkje uit haar lijden verlost. Maar wat zou ze dan bang zijn! Het zou net zoiets zijn als een leeuw die in mijn buik bijt! De work out is afgelopen en ik jog richting de duinen. Heerlijk, die frisse herfstlucht. ‘Be strong, het is een kwestie van wilskracht,’ hoor ik de work out meneer weer zeggen. Be strong, nog even volhouden, over zes maanden begint de zomer en dan mogen we alles weer.
© Nynke Feenstra, 5 november 2020 Foto: , Pixabay