Project Description
Ik ben de straat nog niet uit of de zon brandt al op mijn donkere T-shirt. Van het plein komen hoge kinderstemmetjes aangewaaid. Moeten ze niet naar school vandaag? Oh wacht, het is Prinsjesdag. Een hele sliert kinderen speelt op het grasveld. Ik zie korte broeken, jurkjes, fietsjes, een bal, vlechtjes, een petje. Kinderen die achter elkaar aan hollen. Kinderen die om iets ruziën. Een kleintje op een fiets dat een paar grotere probeert bij te houden die rondjes om het plein rijden. Mijn hardloopschoenen slaan de weg in naar mijn vaste route door de duinen. Die loop ik al jaren. Gisteren at ik bij Gwen en Owen. Ze zijn twee jaar geleden vanuit Zuid-Afrika naar Nederland geëmigreerd. Gwen had van haar vader geleerd dat je nooit dezelfde route moet nemen. Want dan word je gekidnapt. En als je de straat in komt rijden en mannen voor je huis ziet staan, dan moet je niet naar binnen gaan, maar een blokje omrijden. Totdat ze weg zijn. Ze slaan je dood voor een iPhone. Zo is ze opgegroeid. Toen ze zelf kinderen kreeg, bracht ze hen met de auto naar school, naar sport, naar verjaardagsfeestjes. De oorzaak van het geweld: de verschillen tussen arm en rijk zijn in Zuid-Afrika enorm. Het is een overblijfsel van 42 jaar apartheid. De regering geeft niet om de mensen. De overheid is corrupt. Gwen en Owen wilden hun kinderen niet laten opgroeien in een huis met een hoog hek erom. Daarom zijn ze naar Nederland gegaan. De kinderen kunnen hier gewoon op de fiets naar school en naar hockey. Ze kunnen op straat spelen. Ik sta er nooit bij stil, maar wat bof ik eigenlijk dat ik al jarenlang hetzelfde rondje kan lopen, zonder dat ik word doodgeslagen. En dat de zon vandaag weer zo heerlijk schijnt. Ook al weet ik dat het niet normaal is, 27 graden op 15 september. Het paadje naar de duinen is schaduwrijk. Heerlijk, even geen brandende zon. De duinroos zit vol rozebottels, hier en daar bloeit nog een heerlijk geurend paars-roze roosje. Ik zwoeg over het rulle paardenpad. Heerlijk dat ik hier veilig ben en vrij. Maar hoe lang nog? Je ziet wat er in Amerika gebeurt: één president als Trump en het land raakt verdeeld door haatgevoelens. Als dat bij ons maar niet gebeurt. Wilders, Baudet…Alt-Right, die onzin over de boreale wereld. Viruswaanzin, anti-vaxxers. Ze voeden het wantrouwen tegenover deskundigen, de overheid, de journalistiek. Volledig misplaatst. In de berm staan brandnetels. Eergisteren heb ik ze geplukt voor in mijn compostbak. Dan krijg je rijke compost, had een kennis me verteld. Ze kweekt in haar tuin op biologische wijze groenten. Er leven heel veel diertjes van brandnetels. De snuitkever, blindwants, het glanskevertje. Het landkaartje, de dagpauwoog, de atalanta, de gehakkelde aurelia… Ze eten van de bloemen, de zaden en de wortels. Als je de diversiteit in je tuin wil vergroten, laat dan wat brandnetels staan, want ze trekken honderdveertig soorten ongewervelden aan. Dat zei ze. De eerstvolgende brandnetel die in mijn tuin opduikt, laat ik dus gewoon staan. Ik ren de duinen weer uit, steek een grote weg over en jog richting huis. Als ik de hoek omsla, is het grasveld op het plein leeg. Helemaal achterin de straat zie ik ze fietsen, de kindertjes, en rennen. Heerlijk dat we hier gewoon op straat kunnen spelen en fietsen. Leve de vrijheid en de diversiteit. Zelfs brandnetels zijn nuttig.
© Nynke Feenstra, 15 september 2020, Den Haag. Foto: Analogicus