Complotvatbaarheid

We hadden de hele avond aan CNN gekluisterd gezeten, af en toe overschakelend naar de NOS. We hadden alles wat zich in het Capitool afspeelde gevolgd. We waren opgelucht toen we hoorden dat vicepresident Mike Pence de boel niet zou saboteren, zoals Trump hem had gevraagd, maar zich aan de regels wilde houden. Hij zou accepteren dat Joe Biden de verkiezingen had gewonnen. We schrokken toen Trumpaanhangers het Capitool binnendrongen, we zagen er eentje op de voorzittersstoel van Mike Pence onderuit zakken, we zagen er eentje achter de computer van Nancy Pelosi triomfantelijk rondjes draaien op haar bureaustoel. We kleefden aan het beeldscherm totdat Trump voor het Witte Huis verklaarde dat ‘het tijd was om naar huis te gaan’ en zijn aanhangers het Capitool verlieten. Vanmorgen meteen weer die tv aan.
We waren het erover eens dat de Republikeinse partij dit heeft laten gebeuren. Zij hebben Trump geen halt toegeroepen toen het nog kon. Zij hebben verhinderd dat Trump werd afgezet. Ze hebben toegelaten dat Trump het vertrouwen in de wetenschap afbrak, het vertrouwen in de rechtstaat, het vertrouwen in een onafhankelijke journalistiek. Vier jaar lang, dag in, dag uit. We vonden dat de Republikeinen schoon schip moeten maken: iedereen uit de partij gooien die heeft meegewerkt aan Trumps leugens en ophitserij. Laat ze een nieuwe partij beginnen, de Autoritaire Partij, een partij voor een Amerika waarin alles precies gaat zoals zij het willen. Waar iedereen die het niet eens is met de president in de gevangenis gesmeten kan worden, inclusief zijzelf.
Toen moest mijn man naar de huisarts voor bloedafname. Ik keek door naar CNN, naar de ceremonie van de senaat en het huis van afgevaardigden die nog steeds gaande was.
‘Wat ik nou heb meegemaakt,’ zei mijn partner toen hij terugkwam. ‘Ik begon een gesprekje met die mevrouw van de bloedafname over wat er in Washington gebeurt. En weet je wat ze zei?’
Nee, dat wist ik niet.
‘Dat je de media niet moet geloven. Zij geloofde Trump. Ze vroeg of ik weleens van ‘the deep state’ had gehoord. Dat de media, de politiek, dat ze allemaal samenspanden, ons voor de gek hielden.’
Mijn partner ging door: ‘Ik zei: “Goh, wat bijzonder, dat wij er zo anders over denken.”
En toen zei zij: “Gelooft u in God? Het is het werk van satan. Ze vermoorden kinderen, misbruiken ze, stoppen embryo’s in vaccins. Wist u dat Hillary Clinton een pizza heeft gegeten met een baby erop?”
Mijn man en ik keken elkaar onthutst aan. We waren stomverbaasd.
‘Dus ik zei: “Waarom zou ze dat doen, Hillary Clinton?” Ja, daar had ze geen antwoord op.’
We schudden ons hoofd en puften van ongeloof. Hij ging naar z’n werk, ik ging ook naar mijn kantoor. Van werken kwam weinig. Waarom gelooft deze vrouw deze klinkklare nonsens? Haar redenaties deden me denken aan die betogers bij onze Tweede Kamer, waar Kadija Arib, voorzitter van de Tweede Kamer een tijdje geleden op tv over klaagde. De demonstranten slingerden bij de ingang van het parlement politici bedreigingen naar het hoofd. Hadden het over de ‘deep state’. Scholden parlementariërs zelfs uit voor kinderverkrachters.
Begrijpt deze mevrouw niet hoe onze samenleving is georganiseerd? En komt dat dan omdat ze het niet wíl weten of heeft ze de vermogens niet om die kennis tot zich te nemen? Maar ze is laborant, dat word je toch niet zomaar, daar moet je voor leren. Of wordt ze zo gebombardeerd met reclame, reclame, reclame, reality tv, ongefundeerde meningen op internet, filmpjes van leken die zich voordoen als deskundigen, internetshit, spullen, spullen, spullen, dat haar brein vatbaar is geworden voor complottheorieën? Wie het weet mag het zeggen.

© Nynke Feenstra, 7 januari 2021 Foto: sorry, gepikt van de website van zorgsaam