Zwarte Jurk

Zwarte Jurk

Zoals een luiaard aan een boomtak, zo hangt Zwarte Jurk aan de waslijn: totaal ontspannen. Met iets van een glimlach om haar lippen slaat zij de ratrace onder zich gade. De wild wapperende witte luiers laten zich alle richtingen op slaan.
Doodstil hangt zij te hangen naast Trui. En met de snelheid van tweeëneenhalve meter per minuut denkt ze na over die ene vraag. Hoe is het om een luier te zijn?
Stralend wit te zijn…
Witter dan wit…
Sneeuwwit…
Mooi…
Mooi…
Mooi…
Fris ook…
Maar nee, elke dag in de kookwas met extra waskracht en power… Je werd sleets.
Ja, concludeert ze voor de zoveelste keer: het is beter om een zwarte jurk te zijn. Dan hoef je niet zo nodig. En kan je heerlijk stil hangen, aan een arm en een been, totaal ontspannen de wereld in turen. Ze kijkt naar Trui, die naast haar hangt, slap en grijs. Een grijze muis die Trui, altijd al geweest. Nou ja, ze moet toegeven: zelf is ze ook geen Black Beauty meer. Maar om nou haar toevlucht te nemen tot Zwarte Reus? Aan de Robijn Black and Velvet te gaan? Nee, dan liever verschoten.

© Nynke Feenstra, 15 juni 2020. Foto: Cas Oorthuys, Volendam (1956), Nederlands Fotomuseum